Με τα στερεότυπα, του σινεμά και της κοινωνικής τυπολογίας παίζει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του (ως τώρα έμπειρος ηχολήπτης και σκηνοθέτης μικρού μήκους ταινιών), ένα φιλμ γεμάτο άντρες που υπονομεύει όσο λίγα την ιδέα του ανδρισμού, ένα δράμα απίθανα αστείο, ένα φιλμ καλλιτεχνικά πανέμορφο αλλά κι εμπορικά προσβάσιμο κι απολαυστικό.

Ο Κανελλόπουλος φτιάχνει κι αυτός τη δική του αγέλη - ένα μάτσο από τους καλύτερους Ελληνες ηθοποιούς της εποχής μας (Λάλος, Σερβετάλης, Βασιλώττος, Πολυχρόνης, Λιώλιος, Ξανθόπουλος, Σειραδάκης, Κίμωνας Κουρής) και τους δίνει υλικό για να παίξουν. Η σκηνοθεσία του είναι επίσης... αντρίκια και λιγομίλητη. Πολλά σταθερά πλάνα, ήρεμες κινήσεις, ο ήρωας στο κέντρο, λιτά και τίμια. Πολλές πλάτες, πολλά χορταστικά κοντινά, μια ζεστή πολυτέλεια στην εικόνα, η γονιμότητα της φύσης της Πελοποννήσου, η στείρα μικρή κοινωνία. Εκεί όπου ο Μελβίλ συναντά τον Γκάι Ρίτσι, η «Αγέλη» δεν είναι νεογουέστερν, ούτε νεονουάρ, είναι μια κλασική τραγικωμωδία μ' ένα καλοδουλεμένο σενάριο που προσφέρει ατάκες και χιούμορ, αλλά και βάθος στους ήρωές του και στις εσωτερικές συγκρούσεις τους, μικρές ευαίσθητες στιγμές και θεαματικές αναμετρήσεις.

Μια ταινία στην ελληνική επαρχία δεν χρειάζεται να έχει μιζέρια κι οδύνη, μπορεί να είναι φωτογενής κι υπέρλαμπρη. Το χιούμορ ταιριάζει στην τραγωδία. Η «Αγέλη Προβάτων» είναι μια από τις καλύτερες ταινίες αυτής της σεζόν.

https://flix.gr/news/thessaloniki-film-festival-2021-day-eight.html?